Walka z samym sobą...

Chce się uspokoić i od tych złych myśli wyzwolić.
Wiec biegnę tak przez życie żeby te złe chwile przegonić.
Jakiś głos w mym sercu każe mi walczyć i zagoić rany.
Ale czuje się jak kaleka z bólu sparaliżowany.
Kiedy wypadek... prawie śmiertelny... odebrał mu wszystkie marzenia i plany.

Celu w walce już nie wiedzę, czemu ja go nie dostrzegam?
Boże proszę... Weź mi powiedz czy na próżno teraz czekam?
Czy ja kiedyś się uwolnię? Czy mój bul w miłość się zamieni?
Czy tez może czyjeś serce tą szarość w zieleń zamieni?

Tracę siły w walce z sobą, z moim bólem i cierpieniem.
Nie chce być przez wieczność tak jak dotąd smutnym cieniem.
Musze walczyć żeby wygrać i sam siebie odbudować.
Musze znaleźć w sobie siłę, żeby przez samotność nie zwarjować.

Smótek ten jest nie do zniesienia, jak poczucie samotności.
Która dołuje i mówi żebym pozostał sam w nicości.
Walczę z tym jak tylko mogę, bo to musi kiedyś odejść.
Jeśli to przy mnie zostanie, wtedy coś głupiego zrobię...

Właśnie teraz w mojej głowie wspomnienia się pojawiają
Chwil tych pięknych wyjątkowych, które przeszłością się stają.
To jak zawsze bardzo boli, łzy do oczu napływają
Jest tak ciemno no i cicho, że słyszę jak na ziemię opadają.

Mimo tego nadal walczę zbieram swoich sił promyki...
Ale ten ból przytłacza szczęście, krzyczy do mnie "JESTEŚ NIKIM!”

Proszę usłysz me wołanie, bo sam nie wiem, co ja zrobię
Mam nadzieje ze zapalisz, choć jedną świeczkę na moim grobie...

autor

r_sz1

Napisany: 2008-03-03 Dodano: 2014-04-18 00:01:17

Ten wiersz przeczytano 837 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie