Wanda

Leżała przy oknie.
Cicha, wychudzona, spokojna.
Nie narzekała.
Nawet wtedy, gdy sięgała po laskę.
Chodziła dość pokracznie,
ale przemieszczała się zadowolona,
jakby była wdzięczna losowi,
że jeszcze może.

Parę kroków w przód, odpoczynek.
Parę kroków znów i odpoczynek.
Nie chciała, by jej pomagać.
Walczyła ze swoją ułomnością,
tak jakby robiła to całe, nielekkie życie:
przyzwyczajona do trudów,
gotowa do walki, zdana na własne siły.

Będę ją pamiętać przez pryzmat
kilka razy powtórzonej sentencji:
- „Nie należy się wtrącać”.
Pierwszy raz wypowiedziała ją przy
oglądaniu „po łebkach”, jakiegoś serialu.
Wrzuciłyśmy aż pięć złotych,
by przez trzy godziny telewizor był tłem
naszego, szpitalnego życia.

„Nie należy się wtrącać”. Tak powiedziała Wanda,
a Wanda dużo nie mówiła, więc słowa te
miały swoją wagę.
Zdawało się, że nie martwi się złą diagnozą,
że te sprawy schodzą u niej na dalszy plan.
Za to wspominała córkę, z troską i mimochodem.
Przejmowała się jej rehabilitacją.
Tak bardzo chciała jeszcze pomóc,
bo los nie szczędził dziewczynie trudności:
udar, w pobliżu wtrącająca się teściowa…
a „dokładanie do pieca” - nie wróżyło nic dobrego.
Nie zawsze rozpadowi małżeństwa
winni są wyłącznie młodzi...

„Nie należy się wtrącać!” - będę pamiętać.
Bo gdzie za duży ogień – tam piec wybucha.
Tak mówiła - małomówna Wanda.

autor

marcepani

Napisany: 2021-05-24 Dodano: 2021-05-24 19:22:26

Ten wiersz przeczytano 1251 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Zdrowie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie