Wciąż cicho się przechadzam

Wciąż cicho się przechadzam

Wciąż cicho się przechadzam wśród dawnych skamielin,
W ogrodach twych uśmiechów, cichych westchnień serca,
Rzadko pan swego losu, fatum spadkobierca,
Spoglądam po alejkach, włóczę się bez celu.

Stos ofiarny, już spłonął, dawno się spopielił.
Pośród zarosłych ścieżek błyszczą białe kości.
Zamordowana miłość. Nicość wśród ciemności
Bezkresu wiecznej nocy, który nas rozdzielił.

Tylko pamięć niezłomna, że czasem powracasz.
Choć nie znam zbawczej pory, nigdy nie wiem wcześniej
Kiedy znów staniesz obok, pojawisz się we śnie

Nierzeczywistych komnat, w niebytu pałacach.
I jeszcze to milczenie, które między nami
Trwa, jak zaklęty ogród, Jak przekleństwa kamień.

autor

krudzinski

Napisany: 2014-10-21 Dodano: 2014-10-21 19:48:05

Ten wiersz przeczytano 1156 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Sonet Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie