WĘDROWCZE
czy czujesz wędrowcze
to ożywcze źródło?
jego głośne bicie
przynoszę w tym dzbanie
jego oczy jak spłoszone ptaki
jego szumność...skrzydeł łopotanie
a gdy ciernia krzaki
wiatr letni wysuszy
nikt nie zawoła do ciebie z tej
głuszy
weź wędrowcze w dłonie
chłodny zachłyst wody
weź tych rzek wezbranie
słońc tysiąca wschody
a jeśli twa droga wśród topól się
złamie
przyjdź do tego źródła
podam ci swe ramię
autor
polesiaczar
Dodano: 2011-07-18 01:21:50
Ten wiersz przeczytano 567 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Byłam na Twojej stronie Adamie...ale tam nie umiem
komentować... ja nie kumata ..od niedawna tu jestem
i...kocham fotografować..mam galerię w necie
Bedziesz mu wsparciem
Witaj wędrowcze:)) Jutro skoro świt, zacznę szukać.
Czekaj, chyba już znalazłam...Piękny wiersz,
zatrzymałam się nad nim i podziwiam prostotę przekazu.
Tyle w nim radości, takiej stonowanej, dojrzałej,
jestem na Tak:))
Witaj geddeonie...to źródło istnieje ...tylko długo
szukać trzeba,hi,hi,hi:)
Nie Dorotek...to nie na Polesiu to źródło...Polesie to
mój dom rodzinny...tu do morza mi po drodze.:)
Weronico..tu jest jeszcze piękniej niż ja to potrafię
opisać.:)
Nie reklamuje okolicy mariat..to miejsce można znaleźć
wszędzie...tylko każdy w innej stronie szukać
winien...:)
Bardzo ładne zaproszenie w te strony, po prostu -
świetna reklama; kiedyś też popełniłam takie głupstwo
myśląc, że rozreklamuję okolicę, a czkawką się odbiło.
Zachęcający opis. Aż chciałoby się przekonać na własne
oczy, czy rzeczywiście jest tak pięknie.
to pewnie na Polesiu tak pięknie :-)
Uwielbiam takie miejsca z dala od ludzi i
cywilizacji:) Chętnie stanę się wędrowcem i wyruszę na
poszukiwanie tego magicznego źródła:) Pozdrawiam