Wędrowiec

Do mistyków.

Wędrując,
od ciała oddzieliwszy siebie,
oderwany od życia,
w ducha tej potrzebie.

Mknę,
ku granicom,
nieskończonych myśli.
Zebrać ów plon nieznany,
który Bóg mi ziścił.

Szukając,
dróg pokrętnych,
w meandrach jaźni mej,
i ścieżek.

Znalazłem,
myśl prostą,
tak jasną
że
aż sam nie wierzę.

Człowieka los,
to walka z ciałem, ducha,
kto przejmie władzę,
nad życiem,
mądrości posłucha.

Gdy materii niestałej,
oddasz laury chwały
przegrasz bój z kretesem.
Tylko duch jest trwały.

I to taki jedynie
co w opiece miłości,
Boga Jedynego
Jahwe Jegomości.

Jeśli zrozumialeś, jesteś nim.

autor

Mirosław Broda

Napisany: 2005-11-14 Dodano: 2005-11-15 00:33:37

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie