Wertera wspomnienie

Otuliłem się w puch, w nocy pełnej gwiazd jaśniejących
na aksamicie czarnego nieba. W mej jaźni zapomnienie
o złu świata egzystuje. Dalej kilka myśli promieniujących
się wdziera, niczym wizje - jakoby miało to być objawienie

W tych obrazach srebrzysty poblask księżyca dostrzegam,
a poniżej mrok gęstych koron drzew. Kroczę ścieżką prowadzącą
do światła pochodzenia niewiadomego. Po chwili wbiegam
prowadzony niczym na uwięzi w promienie te - jasność wciągającą

Oto jestem, lecz jeszcze nie wiem, gdzie ma dusza przebywa.
Już kojarzę to miejsce mi znane dobrze i te ludzkie stworzenia
na ławce ślęczące. W tej oto chwili ma dusza radość odbywa,
tak, jakbym widział dopełnienie losu i spełnienie mego marzenia.

I tak też nagle chłód poranka z pięknej wizji mnie obudził.
Obracam się przez prawe ramie, lecz nie dostrzegłem tu ciebie.
I myślę we łzach zrozpaczony czy warto bym się tak trudził,
czy dosięgne celu, a może znów okłamuję samego siebie?

autor

Camillus

Dodano: 2006-05-30 16:24:50

Ten wiersz przeczytano 778 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie