węzełki

Hm..Węzełki, drobiny kurzu, kamyczki kosmosu...
Ale wiesz... " Lawina bieg od tego zmienia, po jakich
toczy się kamieniach"
Pozdrawiam jesiennie

Poczucie "że się kończy nić" dawniej mnie
prześladowało. Im jestem bliżej tego końca, tym mniej
się boję. Jeśli poza końcem nic nie ma - po prostu
minę. Jeśli coś jest - spotkam tylu bliskich i
kochanych.

Taki model
takie myśli

Pozdrawiam

Czas jak kłebek pełen węzełków, a może raczej - węzłów
gordyjskich?
Kto to rozsupła?

Świetna i bardzo celna refleksja, z podobaniem,
pozdrawiam serdecznie.

Świetny wiersz. Przypomina mi pismo Inków.

Fantastyczny wiersz/ myślami dotykam
przeżytych chwil/ Pozdrawiam :)

świetny wiersz;
jeśli ktoś odczytał pismo węzełkowe, to na pewno Ty;
pozdrawiam

Niewielu ludzi tak filozoficznie podchodzi do
nieistotności swojego pyłku kurzu. Można pokusić się o
jakąś tam parafrazę, że każdy jest właścicielem
swojego kłębka. Religie próbują dać ludziom wiarę, że
po jednym kłębku, dostaną następny, ale - wiadomo -
coś za coś.
Ciekawe, to co piszesz. W pierwszym wersie zjadła się
literka.
Serdeczności :):)

Każdy zna staje się tym pyłkiem,
msz każdy nim jest od początku, tak naprawdę, kiedyś
napisałam wiersz
pt Jestem mgiełką/jest na beju/
podkreślam w nim ten pyłek, tym bardziej wobec
wszechświata.
Dobrego dnia życzę, "Półksiężycu".

Racje masz świętą!!
Głos i szacun jest twój!!!

Niby tak, ale lubię ten mój pyłek :)
Pozdrawiam z uśmiechem :)
Jestem zafascynowana Twoim imeniem :)