Wiara jest jak ptak,wznosi ponad...

Wiara jest jak ptak,wznosi ponad...

Październikowy dzień,
pochmurny,
chłodny,
pada deszcz..

Przechodząc późnym popołudniem kolo cmentarza widzę kreślącą się historię.

Młody chłopak pośród starych drzew klęczy nad grobową płytą.

Jego usta milczą a w dłoniach zaciska czarną ziemię!

W strugach deszczu nie widać spadających łez.

To tu wczoraj pożegnał swą ukochaną dziewczynę.

Nieuleczalna choroba odebrała jej tchnienie,
zamknęła oczy,
zgasiła bicie serca..

Kiedy jeszcze leżała na szpitalnym łóżku powtarzał jej każdego dnia:
Pamiętaj,wiara jest jak ptak,
wznosi ponad proch ziemi..

A teraz widok maleńkiego zdjęcia uśmiechniętej twarzy na marmurowej płycie pomnika
zaciska jego serce z każdym kolejnym wspomnieniem.

Drżącą dłonią przeciera napis z Jej imieniem a uczucie bezsilności tnie jego świat marzeń
niczym słowa umierającej nadziei rzucane na wiatr.

Dlaczego taki okrutny jest ten świat!


Jego dusza z wczorajszym dniem utonęła w morzu łez i cierpienia!


Klęcząc ze spuszczoną głową w dłoniach chowa twarz.

W koło spadają liście z drzew zrywane kroplami deszczu niczym słowa jego ukochanej
kiedy mówiła żeby był silny!

Ona wiedziała że przyjdzie ta chwila w której przegra walkę z życiem.

Czuła ten ból który on czuje bo sama nie potrafiła by żyć z myślą że mogło by go przy niej nie być!

Mimo to w tych ostatnich chwilach uśmiechała się przez łzy by taką Ją zapamiętał.

Udało jej się,
bo tym w jakimś stopniu przezwyciężyła śmierć i choć deszcz przemacza już chłodną ziemię
w której teraz spoczywa,
to jednak będzie istniała w jego pamięci jak żywy obraz nieprzemijającego wspomnienia.

Powoli nad cmentarzem zapada mrok a On nadal moknie w jesiennym deszczu klęcząc
jak najbliżej ,,Jego,, serca,
ukochanej..

Co jakiś czas z oddali dobiegają tylko słowa powtarzane zmęczonym głosem:

Dlaczego!

Dlaczego...

Obraz rozpaczy przepełnia do szpiku to całe miejsce,
czuję jak przenika nawet mnie.


A jednak stoję nadal w tym miejscu i patrząc na to z trudem powstrzymuję łzy!



Czuję jak ten widok kruszy moje serce!

-człowiek klęczący u progu własnej nadziei,
wysyła rozpaczliwe błagania które głucho rozbijają się o marmurową płytę z jej imieniem
i wyrytym na niej ostatnim zdaniem:


"Pamiętaj,

Wiara jest jak ptak,

wznosi ponad proch ziemi"

...proch ziemi.

autor

Endefis

Napisany: 2013-04-24 Dodano: 2013-04-24 14:12:52

Ten wiersz przeczytano 691 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie