Wiatr

Dziekuje wszystkim czytajacym i komentujacym!

Wiatr dzis potargal moje wlosy,
o pozwolenie mnie nie pytal,
za drzwiami slysze jego glosy,
gwaltownie brzmi wietrzna muzyka.

Zamykam drzwi i widze nagle,
ze wkrasc sie chce nawet do domu,
rusza firanka jakby zaglem,
spokoju nie da dzis nikomu.

Jak jakis zlodziej, jakies licho
robi mi w sercu zawieruche,
krzycze na niego, wietrze, cicho,
wrazenie mam, ze on jest duchem.

Jest zimny, chlodny, ale zywy,
zamykam okna, drzwi rygluje,
wiatr stuka ciagle w moje szyby,
pewnie cos teraz znowu knuje,

Nie wiem co zrobic, moze jednak
zaprosze go chociaz na moment,
potem sie szybko z nim pozegnam,
zaproponuje mu rozmowe.

O czym wlasciwie z nim rozmawiac,
o drzewach, chmurach, samotnosci,
o tym ze czasem klopot sprawia,
gdy burzy uczesane wlosy,

Kiedy mu o tym zaraz powiem,
pewnie zawyje glosno smiechem,
glupiutke wlosy na mej glowie,
a burza mysli nie jest grzechem.

Boje sie go do domu wpuscic,
jak sie zachowa, tego nie wiem,
on stuka dalej i mnie kusi,
chmury tez plyna z nim po niebie.

Otwieram okna, drzwi otwieram,
i widze ciebie, w progu stoisz,
dech w piersiach nagle mi zapiera,
nawet wiatr ucichl i sie boi.

Wiatr boi sie, co teraz zrobie,
ty patrzysz na mnie i sie smiejesz,
kochana, co ty masz na glowie,
przeciez wiatr dzis wcale nie wieje.

Czuje, ze wiatr jest blisko obok,
nie wiem, czy gra dzisiaj oszusta,
wczoraj rozmawial jeszcze wrogo,
a dzisiaj piesci moje usta.

20.2.2014/ Grazyna Pawlas

autor

winter

Napisany: 2014-02-22 Dodano: 2014-03-07 11:34:51

Ten wiersz przeczytano 1096 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie