Wiatr hulaka
Z wiatrem, gdy hulał wczesną wiosną,
idy marcowe niósł pod pachą,
wpadłaś na chwilę, jakby mgławą,
wysuszyć myśli. Niech odpoczną,
w majowym sadzie, wśród jabłoni.
Gdy je zbierałem wiatr pogroził.
W nabrzmiałych pąkach, tak różowych,
znalazłem oddech jego żądzy.
Wiem, że przyciągnął cię jak magnes,
w zielone łąki powiódł niecnie.
Głogiem zbolałe leczę serce.
Czy mi cię odda? Ja wciąż pragnę.
autor
MariuszG
Dodano: 2015-08-08 16:27:01
Ten wiersz przeczytano 1526 razy
Oddanych głosów: 23
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (41)
fajna melancholia...cierpliwi będą wynagrodzeni:)
pozdrawiam
Obywatel69
dzięki
pozdrawiam
romantycznie :) podoba się, pozdrawiam
Stella i w dodatku Jagoda ;-)
Wiatr jest bratem poezji, on wszystko widzi i wszystko
wie...
Czy zły jest na moje nieudolne strofki? Trzeba będzie
się wsłuchać w jego szelest...
Pozdrawiam
Kalokieri, Waffelka, PLUSZ 50...
dzięki
Pozdrawiam
Roxi01 ...
;-)
Dzięki
Pozdrawiam
Mariat... nie dokazuj ;-)
Miłego wieczoru
Romo, marzycielko z cygańską duszą... Znam te piękne,
romantyczne słowa. Jeśli moje strofki skierowały Cię
na nie to warto było je napisać ;-)
Pozdrawiam serdecznie
Shizuma...
;-)))))))))))))))
Dzięki
Pozdrawiam
Karmag... dzisiaj jest wyjątkowy ciekawy dzień.
Dlatego sięgnąłem do wcześniejszego mojego komentarza
i wyłoniłem go na fale beju.
Pozdrawiam
Nie było mnie tu trochę... i jestem zaskoczony trochę.
Liczba romantyków rośnie ;-)
Ilon widzę tu pierwszy raz ale to "Oj" jest bardzo
miłe
Pozdrawiam
Ladna melancholia.Uwielbiam wiatr:)
Pozdrawiam:)
Fajny ...
+ Pozdrawiam
Bardzo romantycznie...
Bardzo się podoba.
Pozdrawiam