Wieczne odpoczywanie
Jak chwila mija czas człowieka.
Czy po nim jakiś ślad zostanie,
czy tylko w kamień zamienione:
„Racz wieczne dać
odpoczywanie”?
Świeca zziębnięte grzeje dłonie,
lecz serce ciepłym się nie stanie.
Nad grobem cicho wymodlone:
„Racz wieczne dać
odpoczywanie”.
Wiem, że masz Panie tyle siły,
by, kiedy mój czas już nastanie,
odpuścić wszystkie moje winy
i wieczne dać odpoczywanie.
autor
sosna
Dodano: 2008-11-01 14:09:20
Ten wiersz przeczytano 1318 razy
Oddanych głosów: 21
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (12)
Wiersz refleksyjny, zatrzymuje na dłużej...
Pięknie piszesz, jak "sosna", która na wielu starych
cmentarzach jest towarzyszką tam spoczywających.
piękny i tak cichy, zamyślony jak modlitwa...a w
odpowiedzi moje myśli z kiedyś: A we mnie wiara, nie
znikamy cali,
jesteśmy dalej w tych, co pozostali
i dla nich nocą gwiazd poświatą złotą,
serdeczną myślą i wiatru pieszczotą.
Jesli człowiek za życia mysli aby po nim coś zostało
to zwykle tak sie staje. Po Tobie pozostaną pieknie a
zarazem filozoficznie napisane wiersze. A myślę, że
nie tylko.
piekne zaufanie do Boga ..
Pierwszy wers może być podsumowaniem tego wiersza
zadumy i refleksji.Dziś taki dzień mamy że
zastanawiamy się nad sensem życia wspominamy
najbliższych a odzwierciedleniem tego są dzisiejsze
wiersze pogodne zadumane, z nutką refleksji.
Piękny refleksyjny wiersz.
pięknie to napisałaś, po prostu pięknie
Ciekawy wiersz. Skłania do refleksji.Ostatnie zdanie
wiersza jest jakby prośbą o wybaczenie win po
śmierci.Wiersz ma mądrą wymowę.
Ufność i wiara przemawia w Twoim wierszu, piękną
poetyczną modlitwą.
W cudowny sposób oddałaś to, co dzisiaj wszyscy
przeżywamy ... wspomnienia bliskich, tych, którzy
odeszli ... oraz nieustanne przemijanie ....
Czas Wszystkich Świętych to czas naszej zadumy nad
życiem tych co odeszli od nas oraz doczesnym, to taki
rachunek sumienia.