Wieczorna rozmowa ze śmiercią

Wspomnienia wędrują , jak marsz żałobników.
Procesją , są czarne i jest ich bez liku.
Zapomnieć nie sposób ich smukłych sylwetek,
mknących po sobie, cieni kilku setek.

Lecz życie dziś już nie jest wspomnieniem.
Żyły rozcina żarzące sumienie.
I rani od środka , rozdziera najdalsze,
zakątki mej duszy rażone jasnym światłem

Za rękę prowadzi , poprzez łąkę mglistą,
postać wysoka z twarzą świetlistą.
Czy jest ona bogiem?
Czy aniołem stróżem?
Czy mnie chce zabrać w śmiertelne podróże?

Przystała i głową kiwnęła w mą stronę.
To miejsce wydaje sie dziwnie znajome.
-Tu świat się zaczyna i wszystko się kończy
Ten punkt w naszej drodze jest bardzo znaczący.

- Boje się śmierci a ty śmiercią jesteś,
Zabierz mnie z mroku do jasności dziennej!
Zapomnij o błędach , które popełniłam.
Nic się nie kończy , me życie się zaczyna!

- Ty zakończyłaś życie z własnej woli.
Już nie ma odwrotu , ni żadnej swawoli.
Ty w dłonie ujęłaś gładki , jasny sztylet
i zanurzyłaś go w krwawej żył gęstwinie!

Wieczności pani, mogę wołać stale.
Mogę walić głową w muru twardą ścianę.
Mogę sztyletu ostrze wbić znów śmiało.
Życia nic nie tchnie w wysuszone ciało!

autor

lala88

Napisany: 2010-03-10 Dodano: 2010-03-10 13:24:31

Ten wiersz przeczytano 609 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie