Wiedziałam...

Wiem, że długi jak na wiersz, ale mam do niego sentyment.

Weszłaś do pokoju z obiadem
Rzekłaś to słowo, nie zrozumiałem,
Być może nie usłyszałem nawet.
Powtórzyłaś i wyszłaś, nie czekając na odpowiedź.

Jeszcze przez chwilę mój umysł
Próbował sobie poradzić z tym
Dziwnym dźwiękiem, brzmieniem,
Które roznosiło się echem po
Bezgranicznych pustkach głowy,
Chciałem nadać mu jakieś znaczenie, sens i nic.

Co ona powiedziała … ?
Co masz na myśli kochanie…?
Odchodzę tak będzie lepiej, dla mnie, dla Ciebie, dla nas…

Ona nie mówi poważnie,
za chwilę wszystko wróci do starego porządku,
awantura, warunki i jak zwykle…
błogi spokój..

Wyszedłem na balkon, odpaliłem papierosa,
Zacząłem się delektować jego smakiem,
Uspokoił mnie, tak twierdziłem
Gdy kłębista łuna dymu roznosiła się dookoła
Czy to naprawdę koniec…?
Zadałem sobie pytanie w głębi.

Próbowałem sobie wyobrazić życie bez Ciebie…
Oczekując bólu i strachu,
Poczułem … jakie to dziwne,
Ulgę…

Pozwolić jej odejść, przemknęło mi przez myśl,
Zawsze regularnie mówiłaś mi „ nie czuję się kochana”,
Dlaczego pytałem cóż jeszcze mogę uczynić…?
Kwiaty, czułe słówka, pocałunki, kolacja przy świecach, namiętny sex…

Sam powinieneś wiedzieć mówiłaś,
A mi po raz kolejny opadały ręce…
Starałem się to zmienić, jednak nic…
Dlatego teraz gdy papieros zaczyna się kończyć,
stojąc na balkonie wiem, że cokolwiek bym nie uczynił
Ty się nie zmienisz…

Nie ma sensu Cię zatrzymywać.
Idź do diabła, myślę i jestem gotów
Usłyszeć to co powiesz na pożegnanie
Wiedziałam, że mnie nie kochasz…
Rzeczesz i trzaskasz drzwiami…

autor

rlpw

Napisany: 2004-07-17 Dodano: 2009-03-16 21:28:05

Ten wiersz przeczytano 423 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie