* * *

I będzie miała moja poezja ścieżki złotem wykładane
I brzegi spokojne, łagodna, jasne, wytęsknione.
Nieodkryte groty szeptów jej kochanka,
Spienionych fal oczu głębokich jak mórz szmaragdowych przedmieścia przemoczone
I rozpromienionych palcami słońca włosów niezliczone wodospady
W pieszczocie pąków jej rąk zarzucać sieci uczuć będę w głębiny duszy kryształowe zwierciadła...

I będzie miała moja miłość oczy zielone
I usta spragnione, błędne, niespełnione,
Zatroskane dłonie...
Smutne
Banalne
I słów krzepiące ramiona
Jak "kocham"
- wymyślone...

autor

zabaj

Napisany: 1998-08-15 Dodano: 2004-12-23 02:10:15

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie