***

najtrudniej wybaczyć sobie brak
ostatniego słowa
czegoś co mogłoby się stać
namiastką pożegnania
cywilnym namaszczeniem przed snem
człowiek rodzi się z nieuświadomionym
kalectwem szpetności umysłu
a pięknieje dopiero po śmierci
każdy człowiek bez wyjątku
dlatego brak mu wyczucia
czasu który przeminął
zdolności przewidywania
czarnych wydarzeń

zawsze zabraknie ostatniego
zdania swego rodzaju zjawisko
pragmalingwistyczne z podgrupy
intymne frazeologizmy które na zawsze
pozostaną potencją
czas uprzedza tych co myślą że mają czas
nie myśl że masz czas bo pewność niepewna
słowa poety pięknego życia powinny być
papką dla niemowlaków pożywieniem
dodatkiem do matczynego mleka

jakże ograniczony jest nasz dar wymowy
spośród wszystkich istot żywych ofiarowany
wyłącznie człowiekowi
chyba tylko po to by
nie zabrakło mu wyrzutów sumienia

autor

czandala

Dodano: 2004-12-22 00:24:32

Ten wiersz przeczytano 366 razy

Oddanych głosów: 3

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie