...

Chciała być idealna,
Warta tego, co robi.
„Ona zawsze miła, zabawna, kulturalna”
Chciała być spełniona i ulżyć tym sobie.
Więc tańczyła, bo to jej radość sprawiało,
Bo to wspaniale robiła, bo to wszystkich zachwycało.
Zawsze o niej szeptali,
Wymowna twarz? Bo usta nie mówią zbyt wiele
„hej Śliczna!” na nią wołali,
„Anielska Panienka” mówili przyjaciele.
Chciała czuć się potrzebna,
Pragnęła czułości.
„ona nigdy nie jest wredna, skąd
ma w sobie tyle radości?”
Pragnęła szczypty rozkoszy,
Bukietu kwiatów, choć raz w roku.
Lecz tam gdzie była tylko kurz się zanosił,
Gdy światło zgasło, to sen uwolnił od mroku.
Często żyła w innym świecie,
Świecie wyobraźni,
Bez zła, samotności i innych bojaźni.
„taka niewinna, drobna, z wiecznym uśmiechem”
to zdumiewające jakim pozory niosą się echem…
Godzinami marzyła,
A świat był jej, i przez nią wygrany.
Że kiedyś zatańczy na łące, wierzyła.
Nie sama, lecz z Ukochanym.
Lecz te jej wszystkie życiowe marzenia,
Głębokie sny i tajemne wierzenia
Niestety, czas płynie a one
nie doczekały się ani kszty spełnienia.
Wszystko takie same…
Półka drewniana a na niej rycerzyk z Malborka,
Półka kurzem zasypana,
A resztki tancerki wyrzucone do worka.
Roztrzaskało się życie.

Szkoda, że marzenia porcelanowych baletnic się nie spełniają…

autor

OLuśka

Dodano: 2005-04-09 18:04:57

Ten wiersz przeczytano 499 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie