***
Dziękując F.K.
Tak bardzo się boję
Tej brudnawej bieli
Prześcieradła i ścian
Obcego oddechu na łóżku obok
Obojętnego wzroku kobiety
Do której mówi się czule, siostro
Znudzonych ludzi w białych kitlach
Widzieli już wszystko...
Tak bardzo się boję
Bólu, który nie minie
Krzyku rozpaczy we mnie
Fałszywego współczucia
Udawanego zainteresowania
Niezręcznego milczenia
Świadomości, że on traci cierpliwość
Albo już dawno stracił...
Mówisz, że będzie dobrze
I tak wzruszająco unikasz odpowiedzi
Oczy masz smutne, zmęczone
Czekasz cierpliwie, gdy milknę
Tobie wciąż zależy
Wiesz, za co dziękuję spojrzeniem
Uśmiechasz się, do widzenia...
Jeszcze tu wrócę...
Komentarze (5)
bardzo poruszający wiersz o szpitalnej
rzeczywistości... bardzo do mnie trafia... (jeśli
peelka to autorka, to życzę zdrowia i wytrwałości)
Wiersz poruszył mnie i to bardzo.Też się boję
udawanego uczucia,fałszywego współczucia,
zniecierpliwienia,zniechęcenia i spoglądania na
zegarek.Mam nadzieję nie doczekać takiej starości.
Podrawiam serdecznie+++
Tak to jest na początku, a później okazuje się,że ta
kobieta obok jest dobrą towarzyszką niedoli, siostra
nie taka obojętna i nawet miła, ból mija a nadzieja
powraca razem z tym uśmiechem na do
widzenia:):)Wymowny wiersz.
Pozdrawiam cieplutko:)
Trzeba znależć siłę w sobie, następnie można jej
szukać u innych. Pozdrawiam serdecznie:)
Każdy może wesprzeć człowieka w chorobie,
ale niezbędny jest chory sam, sobie!
Pozdrawiam!