Wiersz dwieście siedemdziesiąty...
Widzisz życie
i nic z tym nie robisz
że najmocniej
nas ranią
ci których najbardziej kochamy
i umieramy zawsze
za wcześnie
może kiedyś
coś z tym
zrobisz życie
czasem cisza
jest tak cicha
że się chce krzyknąć
tylko do kogo
a ja zawsze
chce wam nieść
treści radosne
by przepędzić
ten bardzo
smutny smutek
by miłość
zajrzała wam w oczy
i zapukała do serca
a na wielkie i mniejsze
smutki życie poleca
niewątpiącą wiarę
niegasnącą nadzieje
bez warunkową miłość
bo wtedy znikają
wszystkie ludzkie smuteczki
autor
neplit123
Dodano: 2017-12-06 14:10:43
Ten wiersz przeczytano 392 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (10)
kiedy ból sprawia nam wróg
nie wpuszczamy go za próg
ale kiedy rani nas przyjaciel
cierpimy i nie godzimy się z tym
(smutny smutek - masełko maślane ;)
ciepło pozdrawiam :)
podoba mi się ten życiowy, refleksyjny wiersz+:)
pozdrawiam serdecznie
Udany wiersz, z przyjemnością przeczytałam :)
Ciekawie i znów refleksyjnie, pozdrawiam serdecznie;)
Fajny wiersz, wyobraziłem sobie smutny smutek i mi się
smutno zrobiło...pzdr
... ładny wiersz z przyjemnością przeczytałam...
Pozdrawiam :)
Z przyjemnością przeczytałem...
Bardzo na TAK!
Proszę sprawdź (bezwarunkowy).
Serdecznie pozdrawiam w ukłonie!
Fajny wiersz. Miłość zawsze będzie drogowskazem dla
życia. Miłość do świata, ludzi, do partnera i do Boga.
Pozdrawiam. Miłego dnia ;)))
udany wiersz :) pozdrawiam
i niech znikają smuteczki ...
miłość zawsze puka w odpowiednim czasie ...