Wiersz idealny...

Przemykam górskim strumieniem, umoczony w poezji, nadrabiam miną braki w warsztacie,
odznaczam się zamiłowaniem do abstrakcji, planuję zdobyć świat i zwyciężyć siebie, stukanie w klawiaturę ma taką dziwną moc, czasami pod ciężarem moich palców powstaje coś, na kształt dzieła, po którego przeczytaniu Kochanowski zwątpiłby w sens istnienia, zwątpiłby we mnie. Ale on nie żyje bo po co mu życie, ono nie jest potrzebne, nie patrząc na monitor stukam w te śmieszne plastikowe guziczki, ponumerowane i oznaczone, co mi to da? Ja nie wiem, bo po co mi wiedza, pisze wiersze a nie encyklopedie, chociaż kto wie co ja robię, chyba nikt, próbujesz mnie dogonić zawsze próbowałaś nigdy Ci się nie udało i nigdy nie uda, sama najlepiej wiesz dlaczego, bo mnie nie ma i nigdy nie było, wymyśliliście mnie sobie wszyscy, żeby usprawiedliwić swoją odmiennność, i tak oto jestem waszym tworem, stukam i stukam i nic. Nie ma dla mnie tego co jest dla was, wiecie o czym mówię. Moją przyjaciółką jest noc, ona otula mnie skrzydłami gwiazd i kocem nieba, ona ukrywa me łzy tak jak ukrywała łzy wszystkich poetów przede mną. Podobno jestem wyobcowany, podobno myślę inaczej, podobno, podobno, a mnie się wydaje, że na pewno, ale czy ja się skarżę? Nie nadążysz za tym wierszem nigdy, po prostu nie potrafisz, on Cię przewyższa, przewyższa nawet mnie, bo to wiersz idealny, bez skazy, on żyje sam, on powstał we mnie. To tylko pięć minut pisania, i całe życie myślenia, to tylko 5 minut czytania i całe życie łez, rozumiesz? Wątpię… Ja nie pisze po to żeby mnie ktoś zrozumiał, ja nie wiem po co piszę, a Ty wiesz?

autor

JJ

Dodano: 2008-08-26 21:41:14

Ten wiersz przeczytano 605 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie