Wiersz nie dla optymistów

Żyjemy jak w letargu, niepotrzebni nikomu,
w hermetycznych mieszkaniach, w milionach szarych domów,
jak kamienie bez ruchu i jak posągi ze stali,
bez żadnych większych pragnień, na coś jeszcze czekamy.

Twierdząc, że życie to sen, sen niedoskonały,
ustami strojnymi w kpinę, wypowiadamy banały.
Przyjaźń? To tylko gra, gra w teatrze pozorów.
Miłość? Miłości brak, jest seks późnym wieczorem.

Żyjemy niepotrzebni, pośród tysiąca spraw małych
gubimy swoje szczęścia, tracąc siebie samych.
I przyprawiamy codzienność dawką żali i złości,
zamknięci w czterech ścianach marazmu, obojętności.

Lecz czasem, gdy noc się zmienia w niespokojne godziny
serce cichutko łka, a w duszę wpełza głód żywy
na uczuć żar, by znowu rozpalił wygasłe oczy,
pomógł dogonić marzenia, zaspokoił tęsknoty.

Póki się ogień w nas pali i dźwięczą struny gitary,
otwórzmy się na ludzi, przyjaźń, miłość, wiarę.
Obudźmy się raz jeszcze, nim życie drzwi zatrzaśnie,
nim czas przecieknie przez palce, nim odejdziemy, na zawsze...

autor

Kajka

Dodano: 2006-09-07 18:21:47

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie