Wierzba płacząca
Jesteś stara jak ten dom,
a może starsza?
Chociaż zwą cię: smutna,
ty ich nie poprawiasz,
dalej zwieszasz swoje gałązki do ziemi.
Ziemi, po której chodzą ludzie.
Ludzie, których znasz na wylot.
Poznałaś ich w czasie życia
i strzeżesz ich tajemnic,
zaklętych w twych konarach.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.