Więzienie

okryta całunem ciszy
zamknięta w okowach ciemności
czekam na promyk słońca...

lecz przez grube ściany bólu
nie przechodzi nic...

spowita pajęczyną smutku
skąpana w morzu łez
szukam czyichś dłoni...

lecz między prętami mojej klatki
nie przeciśniesz rąk...

skuta kajdanami strachu
klęcząc w kałuży swej krwi
proszę o pomoc...

lecz choćbyś chciał nie ma drzwi
przez które mógłbyś wejść...

autor

Katri

Dodano: 2005-11-01 20:51:07

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie