Więzienie

W powietrzu unosi się zapach wilgoci.
Pod kamienną ścianą
Leżą gnijące szczątki ludzkich ciał.
Tutaj światło niedociera.
Jest tylko jedno,
Jedyne okienko, przez które
Wpada ognista poświata
I duszący zapach siarki.
Nie dane jest mi ujrzec blask słońca,
Błękit nieba, zieleń pachnących traw...
Odcięta od świata
Pozostanę tu na wieki,
W tym więzieniu dusz.
Przybita do ściany,
Ciężkie kajdany ciasno oplatają nadgarstki,
Stopy nie dotykają podłoża.
Z rozciętej skroni spływa
Gęstą posoką krew.
Łzy już dawno przestały kapac z oblicza,
Pozostał po nich tylko słony smak.
Tak będę trwac,
W kaźni okrutnej.
Będą spadac na mnie
Ciosy czarciego bicza.
Rany są głębokie,
Palą żywym ogniem
I wiem, że nie zabliźnią się nigdy.
Tak będę trwac,
W tej kaźni okrutnej,
W mym więzieniu,
Aż po apokalipsy dzień.

autor

Arys

Napisany: 2005-05-04 Dodano: 2005-05-04 19:18:31

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie