Wilk i wikt

[- i patrz (człowiecze!..)
cóżeś
ze siebie
uczynił…

Żałosny przedmiot uwag
i poniewierki]


***********

„- spokój – Najwyższy!
(przyjdzie czas... - dasz znak!)
- udźwignę.”

("Sława! - Bracie!")
-"Chwała! Chwała na wysokości!"

("złamię się... - ale - udźwignę") …

- Przez tyle lat
- po stokroć!..
(po stokroć – milczałem…)

Bo kto w to
uwierzy?..
(- widziałem!..)
- widziałem ciało
- i krew.

I zobaczyłem... - dowody -na dzieło Baranka!.. - ujrzałem!
- Baranka!..

…

- i co?
- i – szok!!!

- i szok – i wciąż
nie mogę uwierzyć…

- więc – kto(ś) – mi...
- uwierzy...
(- gdy dam - świadectwo…)

…
Trudno uwierzyć...
w dzieło Baranka
- jego właśnie figurkę,
stworzoną w Dzień Zmartwychwstania
(- na choinowej gałezi, na pustym grobie...
- rembertowskiego cmentarza)
- nam - pzyzwyczajonym,
że wszystko - z tąd - dotąd i że
każdy początek - nie wynika z "niczego".
WLaśnie - cały jej sens - jako dowód
zaistnienia, że - nie - przywidzenie,
że nie zmęczenie czy - schizofrenia- gdy - stanęła - jak bez zapowiedzi
włączony obraz telewizora- krył się w jej uświadominej póżniej - sensowności dla mnie tylko - jako dowodu. i trwaniu - namacalnym trwaniu - w tym, co niemożliwe, czego człowiek - jako bezsensownego dla siebie by nie wykonał i co - w sposob niemożliwy
spełniało jednak jej sens - płonąc jako świeca, w sposób
namacalny nie do zaprzeczenia i- bez - ingerencji -niemozliwy, bo trwać by nie mogło. Stanął na pustym grobie znicz baranka - i płonął - jedynym w świecy knotem - z jodłowej igiełki.Nigdy wcześniej nie doświadczyłem stania sie nagle materii, nie widzialem nigdy świecy w kształcie i barwach jak dla wielkanocnego baranka z cukru, nie widzialem nigdy, aby ktokolwiek wykonał bezsensownie knot świecy z jodłowej igły i aby knot ten w płomieniu - trwał... - a w pobliżu nie było nikogo.

Łatwiej uwierzyć w toporki...
- gdy - wykopujemy
kamienne toporki
- my
potworki
(kość -z kości zwierząt)
krew - z krwi
gdy poznaliśmy
niezwykłą moc
(długich noży)
przeżyliśmy
kryształowe noce…
- i – słyszeliśmy
modlitewny szept
(- i śmiech!)
- i słodki
odchodzących śpiew.

i poczulismy od siebie
jedynie strach potworny...

i nie czulismy nic
- gdy jeden był tylko - szloch
(o Życie Wieczne!
o Łzy Człowiecze!..
- o Wiekuistą Pamięć)

…z komór gazowych.

(i tak ma być?!)

Kto w to uwierzy? …

bo widzieliśmy
czerwony autobus
siną farbę na twarzach
wisielców,
wapienne doły
- i… - rozstrzelanych

…i widzieliśmy
- zerwane paznokcie…
(- przyznających się
do Wszystkiego)

(- i tak ma być?)

…

bo wciąż – ważymy
śniegowe kule,
w które wtykamy
przemarznięte palce
i nasze
przemarznięte
marchwiane nosy
- i wciskamy w nie
- oczy
z kamiennych
węgli,
przydajemy
burakom usta
- zapinając je
na ostatni guzik

(- bez pytań…)
- wierzymy(!)
w osinowy kołek
- i w szklane
(- i – karabinowe)
- kule

(i tak ma być?)

- Kto w to uwierzy?!.

Równie łatwo... - może jednak
należy uwierzyć w Baranka.
Nie mam podstaw - wątpic w swoje zmysły, w swoja badawczość, krytcyzm, w moje zszokowanie - wynikające ze sceptycyzmu
i marksistowskiego "naukowego" wychowania. A Wy - nie macie powodow do obaw, ze Wasza szczera niewiara mnie zrazi, a Wasze nazwanie mnie schizofrenikiem lub konfabulantam, poszukiwaczem sensacji - lub - kiepskiej sałwy sprawi mi dużą przykrośc - jako niedelikatne.- Ja "marksista"- wcześniej - w taką opowiastkę też nie mógłbym uwierzyć. A wymysleć - gdybym chciał cokolwiek wymyślać... - wymyśliłbym bardzej wiarygodną historię. Widziałem - i choć mam zaufanie do zmysłow - wciąż wątpię. I szukam - niemożliwych lub nieprawdopdobnych wręcz wytłumaczeń, dla tego, co - wszystko wskazuje mi - okazało się zaistniałą rzeczywistością wynikającą logicznie - jedynie w ramach możliwych do przyjęcia "założeń" i mającą zauważony przeze mnie - początek. Wiem, wierzę i wątpię. - Widziałem.
Zawsze - wydawało mi się jednak, ze muszę kiedyś - powiedzieć.

…

Przez wiele lat
- przez wiele lat – milczałem…

- dziś – mówię

…

(wołam i drżę)

- o Nas – wilki
owieczki... - i wrony;
czy na naszych dłoniach
- zobaczymy
(…przycięte? - umalowane?..)
(- ludzkie!) – paznokcie
przyznających się do Wszystkiego

P.S.
(Użycz mi - miejsca - Przyjacielu
miejsca w swej ławce - jednej z wielu)

podobno... (szczęść Boże!) - i tak ma być.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2019-05-29 Dodano: 2019-05-29 00:57:49

Ten wiersz przeczytano 1441 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie