WILKI

Wychodzą zza mgły
Gdy mrok na las spłynie
Gdy promień księżyca
Przez liść prześwituje.
W oddali słychać wicher,
A sowa głucho pohukuje.

Na odsłoniętym pagórku
Wyją zwrócone do nieba
Budzą strach wśród tubylców
Bo często owce zjadają,
Lecz żyją tylko w nocy
W dzień się ukrywają.

A kiedy jasna pełnia
Blaskiem ich otoczy
Ich oczy i skóra
Szybko się zmieniają.
Wtem skomląc radośnie
Postać ludzką przybierają.

Dziewczyna i chłopiec
W postaci wilka zaklęci.
Nad rzeką swych wspomnień,
Kochają się czule- wtuleni w swe ciała
Lecz miłość ich trwa krótko-
Dotąd aż zaklęcie nie zadziała...

Bo gdy słońce wzejdzie-
Swe promienie znad pagórka pokaże
Zmieniają się ich uczucia,
Zmieniają się twarze
I znów jako bestie krwiożercze odejdą
Czekając na pełnię-
Gdy znów w wielkiej miłości
Ich ciała w jedno się zejdą....

do poduszki :)

autor

majka

Napisany: 2005-04-24 Dodano: 2005-04-24 14:37:14

Ten wiersz przeczytano 805 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie