Wiosenna miłość

Chyba nieszczęśliwa...

Leśnym duktem,
podniecony wiosną,
szedł obok niej
w bok patrząc nieśmiało.
Dopiero na polanie
pod złamaną sosną,
delikatnie, z uczuciem
otarł o jej ciało.

I widząc w jej oczach
mgłę i okruch słońca,
prężnych mięśni siłą
przygarnął do siebie
a ona jak gałązka osiki
namiętnością drżąca
całą sobą poczuła,
że jest prawie w niebie.

Delikatną pieszczotą
zachęcić go chciała,
muśnięciem subtelnym
jak wiatru skinieniem
gdy w bezruchu trwali
pragnąc swego ciała,
wszechświat zatrzymując
rozkoszy pragnieniem.

Potem zamglonym okiem
patrząc w przeznaczenie
kochał ja długo, namiętnie,
przepełniony żądzą.
A gdy cielesnej miłości
przyszło już spełnienie
odszedł. Wiedząc, że inne
w jego rewir zbłądzą.


A ona ?


Smutna, że jej inna
kochanka zabiera
a żadne tego żalu
nie wyrażą słowa,
dzielna i dumna
jak każda wadera,
sama swe wilczę
na wilka wychowa...

autor

artur s

Napisany: 2019-04-24 Dodano: 2019-04-24 18:26:25

Ten wiersz przeczytano 1076 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie