WIOSENNE GODY

Wilgi dzisiaj mają gody,
samczyk znosi jej jagody.
Tu też walczył o jej względy,
aby spełnić swe zapędy.

Dawniej też "zofijką" zwana
w swym amancie rozkochana.
By zobaczyć to wesele,
przyfrunęło ptaszków wiele.

Przyszła "żona" tym wzruszona,
zapatrzona - zniewolona.
On jej wianek z kwiatów wkłada
i przysięgę skrzętnie składa.

W żółte piórka wystrojeni,
smukłe dzióbki ich w czerwieni.
Szelest listków w takt przygrywa,
nowych gości... wciąż przybywa.

Przyleciała też i "Sroka"
znana wszystkim, czarnooka.
Na gałązce się rozsiada,
i do wszystkich tak powiada:

Że ich piórka, piękne barwne,
czemu moje są nieładne?
Teraz skrzeczy zazdrośnica,
mną się nikt, już nie zachwyca.

Z intryg wcześniej wszystkim znana,
"hipokrytką" nazywana.
To jej brzydka stara szkoła,
papla wszystkim dookoła.

Że ich piórka farbowane,
dzióbki także malowane.
Kiedyś nawet wróbla miała!
gdzieś z Afryki przyleciała!

Aby "zerwać" to wesele,
cały czas językiem miele.
Aż trafiła... na swojego,
kruka złego... okrutnego.

Kruk zakrakał z całej siły!
aż się Wilgi wystraszyły!
Te oszczerstwa są okropne!
zaraz panią w kuper kopnę!

Jak to Sroka usłyszała...
to w zarośla dyla dała.
Mnóstwo piórek pogubiła,
już nikomu nie szkodziła.

To jest brzydkie niesłychanie!
Kłamstwem kogoś częstowanie!

Zenek 66 Sielski

16 04 2017

autor

Zenek 66

Napisany: 2014-04-17 Dodano: 2017-04-17 09:19:34

Ten wiersz przeczytano 1392 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie