Wirtuoz gitary

Kiedy świeca spali się do końca
Kiedy w stopy zaczyna być zimno
On, przebiegłszy palcami po gryfie
Nagle blednie i minę ma dziwną

Struny ledwo co muska, i baczy
Żeby słowo wnet dźwiękiem się stało
Już drżą wargi, już serce sie kraje
Ale jemu wciąż mało i mało

Nagle w oknach rozbiły się szyby
Szkła upadły, klnąc cicho do mroku
Ten obłędny wirtuoz gitary
D-dur złapał w szaleńczym amoku

I już świeca zapala się znowu
I już stopy zostały rozgrzane
I już nie ma ni ciszy, ni mroku
I kwiaty w doniczce rozsypane

Po godzinie mój muzyk szalony
Ucichł oraz zadziwił się pięknie
Bo gdy wszystko, jak złe szkło, się łamie
Pudło gitary nigdy nie pęknie

autor

Pacyfka

Napisany: 2007-11-13 Dodano: 2007-11-13 19:04:42

Ten wiersz przeczytano 635 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie