Wisława

Jak można się domyślić, to moja ulubiona autorka...

Czyta pomiędzy wierszami codziennych czynności.
Nazywa nienazwane i niedomyślane.
Niczym maleńki owad w swojej wyniosłości
tysiąca oczu odkrywa co znane.

Słuch ma jakiś taki, jak u nietoperza,
ruch każdy i każdy bezruch wyłapie.
I z lotu człowieka horyzont poszerza,
co nie uświadczysz go na żadnej mapie.

Słowa układa w kostki, luzem puszcza niektóre,
dzierga je piórem i zszywa w patchworki.
Jedne dźwięczą solo, inne współbrzmią chórem,
spełniając każde życzenie autorki.

Zatrzymane w kadrze, wycięte, dodane
cobybyło i coumknęło. Dwustronna dwoistość.
I tylko skąd ten dreszcz na plecach o trzeciej nad ranem,
gdy trafia słowem w oczywistą oczywistość?...

A skąd ona wie, że widok jest tam, gdzie są oczy,
że bez ucha i nosa dźwięk i zapach się ukrywa?
A mimo to wciąż jak dziecko daje się zaskoczyć.
Przecież nie wie, że jest wielka, wielkość prawdziwa…?

autor

annael

Dodano: 2006-12-11 10:47:15

Ten wiersz przeczytano 483 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie