Wodny ślad

Ja tu, Ty tam. Głucha cisza wokół gra.
Serce moje zbolałe, obwiązane węzłami,
Raniącymi serce moje, pijącymi z źródła jego,
Źródła na wpół chorego, zakażonego.

Źródło płynie nad podziw spokojnie.
A na skutek zniszczeń powinno rwać
Niczym potok spływający z gór spadzistych.
Jednak woli ono spokojem ducha zerwać węzły piekielne.

Wewnętrzne źródło jest schorowane, a jednakże
Wielce silne, chcąc dotrzeć do upływu delty-gna dalej.
Zorientowane w terenie. Zmierzające do innej wody źródlanej.
Świadome połączenia niszczącego zaporę-płynie dalej.

Synteza źródeł, wprowadziła chaos i cierpienie-tymczasowe.
Po globalnym wylewie, nastał spokój i ukojenie.
Serce zerwało węzły, tak silnie raniące. Czas uleczy rany,
Zamieni je w blizny. Ślad zostanie, ale na pierwszy rzut oka, niewidoczny.

autor

Sylwia

Dodano: 2005-04-20 12:49:19

Ten wiersz przeczytano 440 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie