WOJENKO, WOJENKO...

Wojenko, Wojenko któż Cię tu zaprosił
Żeś nam tyle szkody za nic wyrządziła?
Zmuszasz aby człowiek twe humory znosił
I jakżeś mu za tą gościnę odpłaciła?

Wojenko, Wojenko uspokój się z łaski
Pozwól człowiekowi chleba zjeść w pokoju
W broni swej i działach pozamykaj wrzaski
Pozwól nam spragnionym napić się spokoju.


Wojenko, Wojenko oszczędź nasze dzieci
Zwłaszcza te malutkie, co życia nie znają
Nie godzi się by chleba szukały wśród śmieci
Niech je twe zbrodnialcze kule omijają .

Wojenko, Wojenko przerwij swoje żniwa
Zasiałaś śmierci i kosisz teraz łany
Człowieka uśmiercisz, lecz dusza wciąż żywa
Pozwól nam już grzebać naszych ukochanych.

Wojenko, Wojenko idźże skądś przybyła
Minęło pięć wiosen, zbyt długa twa gościna
Ręka twoja sroga kraj nam wyniszczyła
Zadusiła matkom nie jednego syna.


Wojenko, Wojenko co byś w zamian chciała
Za powrót do domu mężów, ojców, synów
Za ulice bez krwi po pomarłych ciałach
I za białą flagę na finał twych czynów.

autor

*natchnionażyciem*

Dodano: 2011-01-06 14:33:31

Ten wiersz przeczytano 1891 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie