Wracając drogą białą po puchu...

...Nie wiedziałam, że to właśnie Ty potrafisz tak zranić milość...

Wracając drogą białą po puchu śnieżnym,
Ujrzałam postać nachyloną,
W czerwono białym kapturze...
O lekko skośmych oczach,
W zielonej kurtce....
Z głową przechyloną w prawą stronę....
Wiedziałam , że to Ty...
Z plecakiem na plecach z miną poważną,
Nigdy jej nie zmieniałeś...
Zawsze byłeś zimny i nieczuły,
Twoje oczy płonęły blaskiem ciężkiego charakteru.
Kiedy się uśmiechasz jest tak zimno...
Nie umiesz śmiać się nawet....
Nie umiesz kochać....
Lecz ja ciągle w myślach jedno imię mam,
Twoje...
Które na zawsze w mojej pamięci zostanie,
Będzie mi do końca przypominać Ciebie,
Do końca będzie w jego znaczeniu chłopak twardy lecz nieczuły,
Pełen złości..
Nie umiejący kochać nigdy,
Odrzucający czyjąś wielką miłość....
Nie umiałeś kochać,
Nie umiałeś żyć,
A teraz się uśmiechasz zimnie?

...A jednak nawet miłość bywa mylna....A ja wciąż w myślach Tylko Ciebie mam...TEN WIERSZ DO KOŃCA ŻYCIA BĘDZIE MI PRZYPOMINAŁ CIEBIE..

autor

czarna_D.F

Napisany: 2005-11-30 Dodano: 2005-11-30 15:57:28

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie