Wrześniowe

Wrześniowe minęły już dni,
Gaśnie ten obłok, który lśnił.
W nim była nadzieja szalona
I wiara moja, choć jeszcze zaszklona.

Odezwała się do nas minuta,
Ta chwila, która zwana smuta.
I mimo, że w sercu tak pełno,
To wszystko. Inni tez polegną.

Czy warto jeszcze wstawać na pion?
Czy warto budować własny dom?
A pytania pustymi się stają,
Gdyż ludzie odpowiedzi nie znają.

Minął wrzesień, a z nim całe lato.
Teraz czas, tę duszę bardzo bogatą,
Wzmocnił murami nowej miłości,
By zaszklonej się wyzbyć złości.

Pisząc to nadal tak ciężko żyć,
I stąpać po niebie i dalej iść.
Lecz może nastanie kolejny sens
I będę znów biegł i szukał Cię gdzieś.

08. 10. 2007 RP Rybnik

autor

Cristof7

Napisany: 2007-10-08 Dodano: 2008-01-27 13:08:38

Ten wiersz przeczytano 852 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie