Wściekłość.

Rozpryskuje się.
Odłamki szkła uderzają o ściany.
Piękne kwiaty łamią się, upadają na podłogę.
Z łodyg tryska gorzki sok.
Woda moczy wzorzysty dywan.
A ty patrzysz. Wbijasz wzrok.
Przekrzywiasz głowę i rozchylasz bezwiednie usta.
Włosy opadają na oczy.
To przecież bez znaczenia.
Stoisz nieruchomo.
Nie ubolewasz, a nawet uśmiechasz się lekko.
Jak nieświadome dziecko.
Myślisz sobie, że to było arcydzieło.
Wazon w locie.
Siadasz i zachwycona zajmujesz się szkiełkami.
Jesteś beztroska.
Ale dlaczego wazon się rozbił?

autor

Qeridos

Napisany: 2010-09-09 Dodano: 2010-09-09 15:22:51

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie