wsłuchana w siebie

Leżąc na trawie wsłuchuje się w swoja ciszę.
Kołysana przez wiatr zapominam o chwilach, o których chciałabym już zapomnieć.
Chwilach, które jak bumerang wracają i dręczą mnie co dnia.
Zabijają we mnie to co piękne.
Zabijają mnie całą.
Dusze się na tym świecie.
Uciekam dalej w poszukiwaniu tlenu i wody.
Nieufna wobec samej siebie.
Zagubiona w potoku słów
szukam drogi, którą mogłabym podążać.
I znalazłam ją.
Wracam tam co jakiś czas na krótką chwile,
by choć przez moment poczuć się człowiekiem.
Wiecznością staje się czas oczekiwania.
Udręką zaś osobisty KAT który w swoim fachu dociera do granic mistrzowskich.

autor

ZwyczajnaJa19

Dodano: 2010-12-27 16:56:04

Ten wiersz przeczytano 704 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie