Wspomnienia wracają jesienią

Październik w fazie szkarłatnego przepychu zebrał wszystkie rozproszone
przez lato promienie słoneczne, i ubrał się w nie jak w suknię. Liście drzew zmieniając kolor mienią się głębokim, śliwkowym fioletem. Inne złote przybierają na krawędziach odcień najbledszego z możliwych różu. Śliczna droga obsadzona klonami i złotobrązowymi
bukami prowadzi w stronę gęstego, świerkowego lasu. Opodal pola kąpią się w słońcu i delikatnej mgiełce. W powietrzu unosi się zapach palonych liści. Z góry dochodzi krakanie gawronów. Piękno złotej polskiej jesieni, babiego lata zapiera dech w piersiach. Ogarnęła ją fala wspomnień, na które powinna być już uodporniona. Może nie bolą tak jak kiedyś, ale wciąż jeszcze dokuczają.
W obecności innych ukrywa swój ból , zmuszając się do uśmiechu. Ból, który po sobie zostawił, utkwił zbyt płytko pod powierzchnią świadomości. Cudowny świat runął jak domek z kart, bez niego świat stał się pustą, dziką krainą. Nie sposób znieść myśli , że ze słodkiego snu
obudziła się w otchłani smutku. Oczy stały się jeszcze większe i bardziej zamyślone, można w nich dostrzec niewysłowioną rozpacz. Miłość nie zawsze daje się pogodzić z rozsądkiem, on odarł jej serce ze wszystkich zasłon, obnażając je. Twierdził, że wszystko w niej jest dla niego nowym źródłem zachwytu, ale gdyby kochał tak jak ona, nigdy by nie odszedł. Ale stało się, dni które potem nastąpiły wlokły się niczym w zwolnionym filmie. Pełzały długimi , mokrymi
od łez nocami i beznadziejnymi dniami. Tak bardzo pragnęła poczuć jego ciało przy swoim, poczuć jego ramię obejmujące w pasie i unieruchamiające ją całą. Załkała i ten jęk stał się barierą oddzielającą ich od siebie, rzeką, za którą się schroniła. Słońce koloru ciemnej czerwieni zachodziło powoli żegnając się z dniem. Drzewa w zapadającym zmroku przypominały minione zjawy. W bursztynowym odcieniu wieczorze
podnosił się znad zasypiającej ziemi duży, okrągły księżyc. Niebo zalśniło nowymi gwiazdami, a każdą widać było tak wyraźnie jakby zostały wycięte laserem w czarnym szkle.

W życiu tylko jedno jest pewne: niepewność.

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2011-10-01 Dodano: 2011-10-02 09:57:10

Ten wiersz przeczytano 801 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie