Wspomnienie.

warto wracać.... nawet jeśli już nikogo nie zastaniesz

Znów świeci mi czerwone słońce
prosto w oczy, gdy wracam przez pola.
Taka jest widocznie jego parszywa rola,
by rozdawac swe promienie gorące.

I myśli wiele, niczym w powieści stronnic,
jak wątków przerwanych pełen pamiętnik.
Ten głaz, co tu leży na drodze, ten pomnik
w kościele pełnym szumnych dzwonnic.

Radosne me dłonie wiatr dzielą na dwoje,
każą mu tańczyć, i śpiewać wśród zboża.
Nie obchodzi mnie już ich szydercza loża.
To wszystko ciche, to wszystko moje.

Mam wolność w głowie jak pacierz,
którego uczyła mnie matka tak dawno,
lecz odkrywam go codzień na nowo.
Ta ziemia zmęczona, moja niezatracona macierz.

Jedności smak gorzki i smak słodyczy
w spojrzeniach, co mi nie przepadły.
Idee walki, nadzieje, które upadły
nie ważne są już, to dawno milczy.

autor

nikt

Napisany: 2007-01-14 Dodano: 2007-01-14 19:05:14

Ten wiersz przeczytano 452 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie