Wspomnienie

Zgadza się , wspomnień nikt nie odbierze :)
Pozdrawiam:*)

Dziękuję wszystkim za komentarze.

Tego się nie zapomina :)
Pozdrawiam.

Tak, nikt nam wspomnien nie zabierze.
Pozdrawiam:)

Witaj Tomku:)

Też miło wspominam te czasy kiedy szło się do
pierwszej klasy:)

Pozdrawiam:)

Piękne wspomnienia szkolnych lat. Pozdrawiam
serdecznie:)

Wywołałeś wspomnienia...ale to już było i nie wróci
więcej...ech szkoda takich młodych beztroskich lat...

Pozdrawiam z uśmiechem :)

rozczuliłeś wspomnieniami - mam podobne i coraz
częściej z nostalgią do nich wracam:-)
pozdrawiam

Prawie wszystko się zgadza. Chyba jedynie miłość do
szkoły (w moim przypadku) nie była aż tak silna.

Miałem taki piórnik, teraz mam podobne wspomnienia :)

Tak to było w pierwszych edukacyjnych klasach,
kalamarze z atramentem zamontowane w lawkach, pisanie
piórem, szlaczki. Oranżada w proszku - byla faktycznie
po pięćdziesiąt groszy. Długopisem - pisanie
zabronione. - Pozwolono nam chyba od czwartej klasy, a
wklady do długopisow - chodzilem wtedy - napełniać do
specjalnego - prywatnego punktu połączonego z naprawą
- czyli repasacją pończoch. Nauczyciele- wychowawcy -
powszechnie szanowni - kochani jako autorytety i osoby
bliskie.
Podoba się - jako wiersz i - jako wspomnienie.
Pozdrawaim serdecznie:)

...moja klasa nazywała się "muchomorki", dlatego
mieliśmy czerwone kołnierzyki w białe kropki i
oczywiście "plastikowe" granatowe chałaty...oj te
czasy, ale pamięć jeszcze wyraźna:))

wzruszyłeś ta nostalgią za naszym dzieciństwem.
Zazwyczaj za te pięćdziesiąt groszy kupowaliśmy
bułkę...

Rozczuliłeś wierszem prawdziwie.
Mieliśmy jednakowe fartuszki, tornistry i tenisówki
malowane kredą. Lubiliśmy oranżadkę w proszku,
mieliśmy obdarte kolana i nie robiliśmy afery z
niczego. Nie było kolorowo, ale mieliśmy wyobraźnię...

To "se ne wrati".
Pozdrawiam :)

Cieszę się.