Iwo

Iwicki to profesor od zagospodarowania, który uczy na WSG w Bydgoszczy. Gość bezpłciowy i monotonny

Iwicki naprzeciwko mnie bez życia siedzi.
Ciągle o jakiś pierdołach, sepleniąc się bredzi.
Wziąłby się lepiej facet za siebie,
A nie znowu gada o jałowej glebie.
Kamienna jego twarz i brak uśmiechu
Skłania mnie bez przerwy do wagarów grzechu.
Błądzącym wzrokiem po sali wodzi,
On chyba oczami naszych ocen nie spłodzi.

Na egzaminie nas udupi bestia.
Tak, to bez wątpienia kwestia.
Zamiast na słonku piwko wychylić,
Ja tutaj z Iwem zaczynam już kwilić.
Niech on już skończy, psychiki oszczędzi,
Bo czuję, że teraz coś mnie w kroku swędzi.
Poszłabym do domu, wskoczyła do łóżeczka
I zapomniałaby o Iwie zbolała już dupeczka.

Wszystkim, którzy muszą chodzić na okrutnie nudne wykłady

autor

Xantia

Napisany: 2007-05-16 Dodano: 2007-05-17 09:49:47

Ten wiersz przeczytano 1448 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Szkoła

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie