Wspomnienie, zaraz po wojnie.

Od powietrza, ognia, głodu i wojny zachowaj nas Panie... Święcenie pokarmów.

Ludzie idą tłumnie i święconki niosą.
O błogosławieństwo Pana Boga proszą.
Modły o rok dobry, by starczyło chleba.
Deszczyk padał wtedy, kiedy jest potrzeba.

Człowiek był szczęśliwy, na nic nie narzekał.
Podziękował Panu, że tych świąt doczekał.
Że starczyło chleba na ojcowym stole,
i wszyscy go jedli ze smakiem, do woli.

Wróciłam myślami do dzieciństwa swego.
Przypomniałam sobie dzionek święconego.
Policzone jajka zawsze w koszach były.
Oby się po drodze gdzieś nie pogubiły.

Jak ktoś był bogatszy, to niósł kosz pokaźny.
Ludziska widzieli, jaki on zamożny.
Oj chwalił się bogacz, że ma dobre czasy.
Bo ma w wielkim koszu pełno jaj, kiełbasy.

Im ludzie bogatsi, tym większe koszysko,
Czasami co w domu, włożył w koszyk wszystko.
Biedaczek poświecił kromkę chleba sporą,
białą sól na chlebie i jajko na czworo.

Ludzie zgodnie żyli, święta szczęście dały.
Od skromnych posiłków brzuszka nie bolały.
Zdrowe piwo pili, bo z chmielu leśnego.
Głowy nie bolały. Nie miały od czego.

Zdrowych, szczęśliwych Świąt Wielkanocnych.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2020-04-11 Dodano: 2020-04-11 18:55:06

Ten wiersz przeczytano 4345 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Święta Okazje Wielkanoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie