wspomnienie3

z Tobą...

Gdzie zginęła nasza ławeczka , tak od trosk , łez i radości , choć nie było nad nią chmur i słoneczka , to była jak w parku , miejsca pierwszej miłości...Wstawiliśmy ją do ciemnego kąta , jak znudzone rutyną małżeństwo , tam już tylko smutek i kurz zagląda.Gdzie te rozmowy niedokończone , gdzie te marzenia i radości niespełnione.Wołam i proszę ;tak, do Ciebie , usiądźmy na niej jeszcze raz , może odnajdziemy odrobinę miłości , odnajdziemy siebie...

autor

Paweł Jarosz

Napisany: 2015-03-01 Dodano: 2015-03-01 08:33:57

Ten wiersz przeczytano 549 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie