Wstrętna Nicość.Pustka Wewnętrzna.

Sopranu sód
Śmierci żyła
i bryły lód
- zastyga.
Spętany wirem
niemym,
-marionetką chaosu,
czyśćcem dla pragnień.

Kamienieje żar
w popiół rozsypany
garścią pełną
rzucam kamienie,
pięścią nicości rozbijam
o ścianę
- siebie ;
maszynę Miłości
i Nienawiści
okruchów i naboji.

Tam,gdzie Piękno przeradza się w Niepokój
a sztuka niszczy rzeźbę
- tam słońce stygnie
w szronie stapiając promień.

Płomień niewiary
zabarykadowana ściezka Niewalki
kaleczy je
zabliźniając;

Nierozłączne bliźnięta
i dwie drogi zwiędłe
Bez Niego,Bezemnie
Pustka zawładnęła
każdym z
żarzących się pragnień.

autor

Hekate

Napisany: 2008-08-23 Dodano: 2008-08-23 23:42:09

Ten wiersz przeczytano 394 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie