Wszystkich wielkich cmentarne...

Tam gdzie znicze smutne płoną, i gdzie kwiaty srebrem marzną.
Tam pomniki są pamięci, i tam pełnią rolę ważną.
Bo pilnują dusz spokoju i wskazują raju drogę.
I choć bardzo nią iść pragnę, to zobaczyć jej nie mogę.

Lecz z gawędy starych ludzi, co najstarsze drzewa znają.
Wiem że miejsce, to wciąż żyje, gdyż tam duchy rozmawiają.
Tylko nocą- ciemną, wietrzną można widzieć ich oblicza.
Noc ta musi być zimowa, i do tego bez księżyca.

Raz się stało takiej nocy, gdy niechcący zabłądziłem.
Chcąc czy nie chcąc- raczej nie- pewnej sceny świadkiem byłem.
Nie wierzyłem własnym zmysłom i choć bardzo się tak bałem.
To rozmowę czy też kłótnię- owych duchów usłyszałem.

Duch pisarza w średnim wieku, beształ żywych jeszcze ludzi.
-Kiedy żyłem do cholery, nikt mnie jeszcze tak nie nudził.
Tak to bywa -rzekł duch starca, co w swym ręku pędzel trzymał.
Prawda bracia - wtrącił muzyk - co po śmierci nawet grywał.

Byłam kiedyś wielką divą, dźwięcznie zaczął duch kobiety.
Kiedyś wszyscy podziwiali, dziś nie znają mnie niestety.
Tak te dusze rozmawiały- z żalem słowa swe cedziły.
Kto był większy, kto sławniejszy aż się o to pokłóciły.

Ja to słysząc choć się bałem, wielkim śmiechem wnet wybuchłem.
Zbiorowisko mnie dostrzegło, i wiedziało żem nie duchem.
Jak śmiesz- razem rzekli, - nędzne truchło ty doczesne.
Śmieję się ze swego losu, bo ja też artystą jestem.

autor

Buc

Napisany: 2009-10-12 Dodano: 2009-10-13 15:40:19

Ten wiersz przeczytano 868 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie