Wygrać bitwę

Kiedyś wierzyłam, że życie to sielanka...
Nie wiedziałam, jak jest na prawdę.
Otaczała mnie aura spokoju,
Czułe i opiekuńcze ramiona rodziców.

Kiedyś ktoś coś powiedział,
że naród zhańbiony,
poddał się bez walki
swemu wrogowi...

Wokół pacyfiści
Wrzaski, tłumy
ogień...swąd spalonych ofiar
i walka o życie, byt, nadzieję

Ja miałam nadzieję
czułam moc
nie wiem jak tam trafiłam
na środek pola bitwy

Myślałam: nie dam rady
lecz oślepił mnie blask z nieba
to on-Waleczny Anioł kazał iść naprzód
poszłam, wiódł mnie za rękę

Nie czułam lęku
Byłam jak Joanna D'Arc
Czułam niezniszczalność i moc
Widziałam twarz wroga

Przywiódł mnie na miejsce
I poczułam chłód
Nie trzymał już za rękę
Ale też nie opuścił

Patrzył z góry na moje poczynania
walczyłam całym sercem
lecz wróg szybko osiągał przewagę
byłam w piekle a wokół tańczyły demony

I znów poczułam ciepło,
znów trzymał mnie za rękę
Mój Anioł
zwycięzyłam bitwę

Życie już nie było sielanką
Ale wiedziałam,
że jest on
zawsze pomoże wygrać...

Teraz siedzę w ciszy
nie ma demonów
przeszło opętanie
Zasypiam w azylu,spokoju domu...

dla wszystkich, którzy się nie poddają i dla Anioła

autor

*Mała*

Dodano: 2004-09-03 21:23:31

Ten wiersz przeczytano 1069 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie