Wymarzona Samotność

Każdemu życze tak ciepłej i radosnej samotnosci

Wargi zastygłe w bezruchu
zbyt nagłym gestem ręki związane
Oczy strojne szata blaskiem słońca ciosaną
umierającego wtedy gdzieś w oddali
Zajmujecie swą ulotnością
każąc kroku wstrzymać

I raz jeszcze spojrzeć na krzywo zawieszone zdjęcie,
w ramce od fotografa tego za rogiem – sama wybierałaś
Raz jeszcze pomyśleć że nie trzeba poprawiać jej wcale
i wspomnienia wyrwą galopem, ścieżyną słońca
umierającego wtedy gdzieś w oddali gnając,
a czas sentymentem w twarz powieje

Sweter niedbale w kąt rzucony,
co jeszcze dziś rano Twe ciało otulał,
gdy parząc kawę bosymi stopy o podłogę tuptałaś
Wtuliwszy weń twarz myślą odpłynę ku nocy pełnej ciebie,
a łza spłynie nieobecnie

Aż wszystko nagle przerwie telefon, pewnie twoja matka,
zawsze miała udane wyczucie czasu

Anielski puch;
tak zwykłaś nazywać polne dmuchawce,
cóż wszystkiemu zawsze przydajesz magii, tak teraz magicznie
osnuwa cały dywan i połowę kanapy, każdym ruchem powietrza
wzniecając „mleczną magiczną burzę”

Ale Ty zawsze musisz coś przywlec ze spaceru, zależnie od pory roku:
liście upstrzone jesienią, kwiaty zapachem wiosny wypełniające każdy kąt,
tudzież dmuchawce, najzabawniej jest zimą, ale ja nie potrafię powiedzieć Nie,
gdy mnie roztapiasz tymi oczyma,
jakich ze stu jeden dalmatyńczyków pewnie żaden nie miał

I tak snując się wśród czterech ścian
samotnością i wspomnieniem ciebie wypełnionych
wyczekuję sensu
Jak długo?
Pewnie tak do wieczora, do póki z pracy nie wrócisz…

autor

Piotr Graczykowski

Napisany: 2004-08-05 Dodano: 2004-12-28 10:02:28

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie