Wyrzeźbiony z mgły

Otwieram oczy i widzę szpitalne ściany.
Dociera do mnie myśl, że już nie dam rady…
Nie dokończona destrukcja siebie.
Duszę swoją dusze taplając ją po bród w brudzie,
wówczas marzę o tym, że mażę tym brudem wszystkie ściany.

Kręcąc się w spirali reinkarnacji,
niczym biologiczny odpad pozbawiony godności…
Wyje z bólu niemym krzykiem rozpaczy
pomiędzy myślami których nie mam.
Z tunelu dociera do mnie głos pogardy
Tym sposobem łożę na swoje łoże męki,
które w ciemnym borze już zgotowane…

O mój Boże! Zatracam się we mgle…
Coś demonicznego rozrywa mnie…
Wyrzeźbiony z mgły stałem się wieczny.
Wiara to tylko blef, więc zamykam oczy…
I zatracam się w tej mgle…

autor

asmma

Napisany: 2009-06-19 Dodano: 2009-06-20 17:40:12

Ten wiersz przeczytano 610 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie