Wyspa

Zawiał, zaszeleścił, we włosy się wdarł.
Dyskretny był, prawie niezauważalny,
muśnięciem ledwie, zapowiedzią większej obecności.
Urodę swą demonstrował tuż przy ziemi,
czesząc pojedyncze źdźbła traw,
mieszając zarazem ich soczystą zieleń,
ciągnącą się aż po horyzont lasu.
Piękny ten świat, ile w nim niuansów,
cieni i barw,
to tak jakby letnie arrasy wykonał
najwytrawniejszy tkacz.
Jak osnowa po osnowie wędrowały,
z miejsca na miejsce, raz były blisko,
uciec za chwilę by posmakować ziół.
Sielankowy spokój łąk, zakłócał dźwięk,
co z szelestu przechodził w ekspresyjną
kakofonię wywołaną drżeniem liści.
Majestat w bezruchu zastygły,
w krzykliwą opowieść wnet się zamienił,
trudno zrozumieć, odgadnąć nie sposób.
Kłótnią jest między wysp lasami,
sąsiadami, partnerami,
dialogiem bywa, obrazem dramatu.
Huk, trzask, grom, świat przestał istnieć,
tylko granat na niebie,
przeplatany warkoczem groźnych błysków.
Cisza za chwilę, niebo znów błękitne,
nieskażone, nie ma żadnej chmury ciężkiej,
one znów takie niewinne.
Tylko drzewo to co po nim zostało,
kikuty- niemy świadek po niedawnej bitwie.

autor

Annna2

Napisany: 2020-07-21 Dodano: 2020-07-21 07:41:37

Ten wiersz przeczytano 1767 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie