Wzajemność
Daj mi swój uśmiech niewymuszony,
szczery i złoty jak światło słońca,
niech mnie przeniknie ciepłem jak promyk
i sople smutku z duszy postrąca.
podziel się szczęściem które w
nadmiarze,
w twej duszy rośnie i ujścia szuka,
może nadzieją być się okaże,
dla słabnącego mojego ducha.
W życiu nic nie jest dane na zawsze,
gdy twoja radość się zapodzieje,
swoją okryję z troską jak płaszczem,
ciepłym uśmiechem zbudzę nadzieję.
Bo trzeba umieć dzielić się szczęściem,
wziąć gdyś w potrzebie, by oddać kiedyś,
im więcej dajesz, tym bierzesz więcej,
mając przyjaciół nie zaznasz biedy.
Komentarze (51)
czym więcej przyjaciół, tym raźniej
się kroczy i w razie czegoś...
ma kto wytrzeć oczy.
Pozdrawiam serdecznie
Jak zawsze przyjemnie przeczytac !
Serdecznie pozdrawiam!
Ciepłe przesłanie w tym wyścigu szczurów. Pozdrawiam
ciepło :)
Czytasz takie słowa i od razu unosisz się niesiony
optymizmem:).
Pozdrawiam, Karacie:).
Dawno mnie nie było, przechodząc przez okno zaglądam,
wchodzę :) Jak zwykle warto, bo miło i ciepło jakoś u
Ciebie...
Wiersz wart zapamiętania. Pozdrawiam
To trzeba umieć:))))
Lubię do Ciebie zaglądać bo mądrze refleksyjnie i z
dużą dozą życzliwości.
Pozdrawiam
Mądrze jak zwykle i.. przyjaźnie:)
Bardzo ładnie i sama prawda.
Jak zawsze podoba się. Na miejscu autora pozbyłabym
się chociaż dwóch zaimków i zamiast:
"i sople smutku z duszy mej strąca"
napisałabym:
"i sople smutku z duszy postrąca"
i zamiast
"Dziel się swym szczęściem"
"Podziel się szczęściem".
Po "troską" dałabym myślnik.
Zamiast "wziąć gdy w potrzebie"
czytam "wziąć gdyś w potrzebie".
Mam nadzieję, że autor wybaczy mi te czytelnicze
uwagi. Miłego dnia.
Brakowało mi tej mądrości... Pozdrawiam serdecznie :D
prawda i mądrość płyną z wiersza; pozdrawiam, karacie
To prawda. Dawno temu spotkałam się z takim czymś i z
takimi Przyjaciółmi. Ładnie, jak zawsze. Pozdrawiam
serdecznie
wziąć gdy w potrzebie, by oddać kiedyś,
im więcej dajesz, tym bierzesz więcej,
żeby to zrozumieć muszą wszyscy przeczytać