Wzgórze

Malowana słońca łza, w popiołach barw, spalonych szans
Spływająca kropla nadziei
Utkana w zmysłowym zachwycie, mozołem lat
Na wzgórzu radości, tętniących wspomnień
Zastygłym w przyrzeczeń korycie
Rzeki, w którą kolejny raz
pragnę całym sobą wejść
i zanurzyć
i zatopić się
Się niech dzieje co los stwarza niechaj próżność nie zabija

Wzgórze świadkiem mym i bratankiem krwi
w sprawach wiecznych, koniecznością ostatecznych

Bym mógł choć ułudą przerażone, przemrożone myśli grzać
Wspomnieć ogród tkliwych chwil i kwitnących majów lat
By wybiło rytm me serce i melodię wiernych dni
Bym mógł musnąć grzeszny Eden, poczuć smak spełnionych chwil
Ujrzał ciebie w świętej bieli, przystrojoną szczęściem gwiazd
Otuloną w spokój i
kojących pocałunków czas
Obleczoną w uśmiech, sięgający sfer
Zadurzoną w miłość , pełnią nie odkrytych prawd

Nocą dręczy mnie samotność, w dzień ją kryje w gwarze dnia
Kiedyś miałem okruch nieba lecz pozostał czerstwy smak
Kiedyś kroków twych słuchałem, teraz żal przychodzi sam
Kiedyś drzwi mi otworzyłaś, dziś zamknięty w klatce tkwię
Kiedyś byłaś mym światełkiem, dziś w nadmroku gubię sens
Kiedyś kochał Ciebie człowiek, dziś pozostał ludzki wrak

Czy pamiętasz świt mrożący, w którym ciepło naszych ciał
Było niczym plon radości wzniecający wielki żar
Czy wspominasz czasem gwiazdę którą dla nas stworzył Bóg
Miała imię, była znakiem - i po kres, będziemy trwać!
Czy odwiedzisz choć raz wzgórze które nosi w sobie ślad
Mej przysięgi lecz twych kłamstw...

autor

ekumene

Dodano: 2009-11-06 00:25:06

Ten wiersz przeczytano 1565 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie