*Za woalką ciszy
Okno maluje noc.
W kałużach przeglądają się gwiazdy
bliżej rzeki z lekkością muślinu
- mgła.
Pragnę chwycić okruch światła,
nikły promyk księżycowego odbicia.
Przez moment błysnął
w krainie mroku tajemnicą.
Boję się
coraz ciemniejszego nieba
i smutku który jest we mnie.
autor
Kropla47
Dodano: 2021-06-10 09:47:59
Ten wiersz przeczytano 1098 razy
Oddanych głosów: 40
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (34)
Smutek i ciemność to dobrana para, która wielu dołuje.
Pozdrawiam
(p.s. woalką, boję:))
każdy dzień przybliża do ciemności nieba ... nie ma
czego się bać ... tam już ujrzysz bliskość gwiazd ...
dotkniesz blasku księżyca ...powili kurczy się czas
...utracona miłość już nie wróci ... szkoda tylko
wszystkich lat ...które przeminęły z wiatrem ...
Wspaniale oddana atmosfera wyciszenia przybliżająca
noc tajemniczą. Udanego dnia z pogodą ducha:)
Za woalką.
Cisza w nocy kiedy człowiek nie może spać może
przytłaczać. Udany wiersz.